Wyścig odbywa się na specjalnie przygotowanym torze o długości 500-1000 m, przewyższeniu 100-200 m, nachyleniu stoku ok. 25% i minimalnej szerokości 12 m. Czas przejazdu to od 40 do 70 sekund intensywnego wysiłku. Trasa zabezpieczona jest siatkami ochronnymi, oznaczona ekofarbą i wyposażona w bramki. Tor składa się z różnorodnych przeszkód, które zwiększają trudność i widowiskowość rywalizacji:

• Bandy – to mocno pochylone zakręty, które umożliwiają zawodnikom utrzymanie dużej prędkości przy skręcaniu. Dzięki nim jazda jest płynniejsza, a rywalizacja bardziej dynamiczna.
• Rollery – to seria niewielkich pagórków ułożonych jeden za drugim. Przeszkoda wymaga od zawodników precyzyjnej techniki i odpowiedniego balansu ciała, aby płynnie ją pokonać.
• Skocznie – miejsca, w których zawodnicy mogą osiągnąć efektowny lot. Skocznie różnią się wysokością i długością, a ich pokonanie wymaga dużej kontroli nad deską.
• Wu-tangi – przeszkody o kształcie litery „W”, które wymagają od zawodników naprzemiennego pokonywania ostrych wzniesień i spadków. Są to jedne z najbardziej technicznych elementów toru, testujące szybkość reakcji i umiejętności zawodnika.

Celem zawodników jest jak najszybsze pokonanie toru, rywalizując z innymi. Wyścigi kwalifikacyjne odbywają się indywidualnie, a uzyskane czasy decydują o rozstawieniu zawodników w biegach finałowych. Po uzyskaniu pozycji startowej, zawodnicy rywalizują w parach lub grupach czteroosobowych – do kolejnego etapu przechodzi zwycięzca pary lub dwóch najlepszych z grupy. Dzięki dynamicznej formule, ta konkurencja szybko zdobyła popularność i znacząco podniosła poziom widowiskowości parasnowboardu.

To najrzadziej rozgrywana konkurencja parasnowboardu, polegająca na jak najszybszym pokonaniu trasy z bramkami rozstawionymi co 20-27 m. Trasa ma długość 400-600 m, przewyższenie 200-400 m, nachylenie 20-35% i minimalną szerokość 40 m. Pierwsze zawody w tej konkurencji odbyły się w Iranie w sezonie 2016/2017, jednak giant slalom nie został włączony do programu igrzysk paralimpijskich.