OPIS PRZYKŁADOWYCH NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI W SIATKÓWCE NA SIEDZĄCO
Siatkówka na siedząco jest jednym z nielicznych sportów, dla których stwierdzenie, że jest to sport dla wszystkich, nie jest przesadzone. W tej dyscyplinie – nawet na najwyższym poziomie rozgrywek – miejsce na boisku znajdzie się dla:
- osób z niepełnosprawnościami i pełnosprawnych,
- 14-latka i 60-latka,
- kobiety i mężczyzny.
W rozgrywkach rangi igrzysk paralimpijskich, mistrzostw świata i Europy mogą grać tylko zawodnicy, u których stwierdzono trwałą niepełnosprawność narządu ruchu w stopniu znacznym lub minimalnym określonym przez klasyfikatora sportowego. Przy czym na boisku może przebywać tylko jeden zawodnik z minimalnym uszkodzeniem narządu ruchu.
Natomiast w rozgrywkach klubowych na całym świecie w szóstce, która aktualnie przebywa na boisku, dopuszcza się obecność dwóch pełnosprawnych zawodników i jednego z minimalnym uszkodzeniem narządu ruchu. Decyzję o kwalifikacji do danej grupy zawodników podejmują klasyfikatorzy na podstawie dokumentacji medycznej oraz testów badających stopień dysfunkcji narządu ruchu.
Najczęściej obserwowane dysfunkcje aparatu ruchu:
- amputacje kończyn dolnych i górnych,
- niedowłady kończyn dolnych i górnych,
- skróty kończyn dolnych i górnych,
- dysplazja lub luksacja stawów biodrowych,
- stan po przebytej chorobie Perthesa,
- stwierdzona niestabilność w stawie kolanowym (np. zerwane więzadła krzyżowe),
- chondromalacja rzepki,
- ograniczone zakresy ruchów w stawach (np. brak zgięcia w stawie kolanowym),
- osłabiona siła mięśni kończyn dolnych i górnych,
- endoproteza bioder lub kolan,
- ciężkie zaburzenia krążenia w kończynach dolnych,
- staw rzekomy kończyny dolnej,
- luksacja stawu ramienno-łopatkowego,
- mózgowe porażenie dziecięce.
Każdy z powyższych przypadków podlega ocenie możliwości funkcjonalnych wynikających z rodzaju niepełnosprawności (np. sam fakt obecności endoprotezy biodra nie jest decydujący o klasyfikacji, lecz konsekwencje jej wszczepienia dla funkcjonalnych możliwości danej kończyny dolnej).
Bardzo często zawodnikami zakwalifikowanymi do grupy z minimalnym uszkodzeniem narządu ruchu są byli siatkarze po przebytych kontuzjach, u których – z powodu zniszczenia powierzchni stawowych – nie można przeprowadzić np. rekonstrukcji więzadeł krzyżowych, w związku z czym ich uszkodzenie narządu ruchu określa się jako trwałe. Oczywiste jest, że z racji wyszkolenia technicznego oraz parametrów fizycznych łatwo adaptują się oni do piłki siatkowej na siedząco i mogą kontynuować swoją z nią przygodę.