Przepisy i zasady
Blind football, czyli piłka nożna dla osób niewidomych, to gra zespołowa, która przypomina futsal – piłkę halową. Jednak ze względu na specyfikę rządzi się szeregiem zasad, które czynią ją wyjątkową i odmienną od dyscypliny uprawianej przez osoby widzące.
W grze biorą udział dwie drużyny złożone z pięciu zawodników – czterech graczy w polu oraz bramkarza. Na mecz składają się dwie połowy, trwające po 15 minut czystego czasu gry. W zależności od rodzaju spotkania, jeśli po końcowym gwizdku utrzymuje się remis, mamy do czynienia z rzutami karnymi, bez dogrywki. Każda z drużyn wykonuje po trzy rzuty karne. Jeśli po pierwszej serii nie zostanie wyłoniony zwycięzca, wykonywane są dalsze kolejki, aż do ostatecznego triumfu jednego z zespołów. Podczas meczu trenerzy mogą dokonać sześciu zmian w dowolnym momencie gry. Ponadto, każda z drużyn ma prawo do jednej jednominutowej przerwy na żądanie w każdej połowie meczu. Żeby taka przerwa została przyznana, ubiegający się o nią zespół musi być jednak w posiadaniu piłki, np. podczas rzutu rożnego lub wolnego. Można powiedzieć, że opisane do tej pory zasady są bliźniaczo podobne do tych znanych z futsalu. Teraz jednak przedstawimy pokrótce te, które czynią blind football wyjątkowym i niepowtarzalnym.
PIŁKA
Pierwszym i niezbędnym do gry elementem jest udźwiękowiona piłka. Jest zrobiona ze skóry lub z innego materiału. Jej obwód wynosi 60-62 cm, waga 510-540 g, a jej ciśnienie wynosi 0,4-0,6 atmosfer. System udźwiękawiający, znajdujący się w jej wnętrzu, jest tak skonstruowany, by dźwięk wydobywał się z niej podczas toczenia się czy wirowania wokół własnej osi. Daje się wtedy słyszeć charakterystyczny dźwięk, który przypomina małe grzechotki. Jeśli zdarzy się, że podczas meczu dojdzie do uszkodzenia systemu udźwiękawiającego bądź inny z parametrów ulegnie zmianie, należy przerwać grę i wymienić piłkę na nową.
KOMUNIKACJA
Drugim istotnym elementem rozgrywki jest komunikowanie przez graczy pozycji na boisku okrzykiem „voy” (z hiszpańskiego „idę”). Jeśli zawodnik znajduje się w pobliżu piłki (przyjmuje się odległość około 3 m), prowadzonej przez rywala lub znajdującej się poza kontrolą, zobowiązany jest, by głośno i wyraźnie oznajmić, iż jest w jej pobliżu. Brak sygnalizacji potraktowany jest przez arbitra jako faul, którego następstwem jest rzut wolny. Gracz, który znajduje się w posiadaniu piłki, nie musi komunikować swojej pozycji.
Ostatnim, równie ważnym elementem komunikacji, niezbędnym do prowadzenia płynnej gry, jest wsparcie ze strony przewodników. Kierują oni graczami poprzez komendy głosowe, których celem jest jak najlepsze poprowadzenie swych piłkarzy. Każdy zespół ma trzech przewodników, którzy odpowiedzialni są za poszczególne strefy boiska. Wyróżniamy trzy strefy – obrony, pomocy (środkową) i ataku, które na boisku podzielone są liniami. W strefie obrony graczami kieruje bramkarz, w pomocy przewodnik ustawiony przy linii bocznej boiska – to zazwyczaj trener – a w ataku przewodnik ustawiony za bramką rywala – tzw. guide. Ten ostatni podpowiada również w chwili, gdy jego drużyna wykonuje rzut wolny, rożny lub karny. Jego zadaniem jest wtedy kilkukrotne uderzenie w lewy i prawy słupek bramki oraz oznajmienie głosem, gdzie znajduje się środek, by gracz dobrze wykonał stały fragment gry.
BOISKO
Niezbędnym do rozegrania meczu elementem jest boisko, które choć wizualnie przypomina to z futsalu, posiada kilka udogodnień istotnych dla graczy. Jego wymiary podczas oficjalnych turniejów to 20 m szerokości na 40 m długości. Podczas pozostałych rodzajów rozgrywek IBSA dopuszcza wymiary nieznacznie różniące się od opisanych. Na środku boiska znajduje się punkt otoczony okręgiem o promieniu 3 m, z którego rozpoczyna się pierwszą i drugą połowę oraz grę po zdobyciu gola przez jedną z drużyn.
Oprócz tradycyjnych linii, znanych z futsalu, w blind footballu wyróżniamy dodatkowe znaczniki. Pierwszym z nich są dwie linie dzielące boisko na trzy strefy. Są one ułożone wzdłuż linii bramkowych w odległości 12 m. Oznacza to, że na boisku o przepisowych wymiarach strefy obrony i ataku wynoszą po 20 m szerokości na 12 m długości. Natomiast strefa pomocy (środkowa) ma wymiary 20 m szerokości na 16 m długości. 19Bramka do blind footballu ma wymiary 3,66 m szerokości na 2,14 m wysokości (tak, jak w przypadku hokeja na trawie).
Kolejnym elementem, wyróżniającym boisko, a zarazem grę, jest strefa bramkarza. Jest to prostokąt ściśle związany z wymiarem bramki, oddalony o 2 m od linii końcowej boiska i po metrze od każdego ze słupków. Po tym prostokącie może poruszać się golkiper. Sprawia to, że nie może być tzw. lotnym bramkarzem, a wyjście poza wyznaczony obszar wiąże się z odgwizdaniem przez arbitra rzutu karnego.
Samo pole karne nie różni się od tego znanego z futsalu. Kształtem przypomina półokrąg. Od zewnętrznej krawędzi słupków bramki zakreślone są łuki, których promień wynosi 6 m. Z jednej strony połączone są pod kątem prostym z linią bramkową, z drugiej łączą się ze sobą linią równoległą do linii bramkowej, o długości 3,16 m. Pierwszy punkt karny znajduje się na linii pola karnego w odległości 6 m, drugi punkt karny znajduje się na 8 m przed linią bramkową.
Wzdłuż całego boiska, tuż przy liniach bocznych, biegną bandy wysokie na 110 cm i odchylone w stosunku do osi boiska o około 10 stopni, które ograniczają piłce możliwość opuszczenia pola gry poprzez wybicie jej na aut. Nadaje to płynności grze i ułatwia zawodnikom poruszanie się po boisku. Jeśli któraś z drużyn wybije piłkę ponad bandą na aut, traci ją na rzecz rywala, który wznawia grę nogą z linii bocznej w miejscu, w którym futbolówka opuściła plac gry. W poprzek boiska takie bandy nie występują, więc możliwe są rzuty rożne po tym, jak piłka przekroczy linię bramkową, po interwencji gracza drużyny broniącej. Jeśli piłka opuści plac gry bez takowej interwencji, wówczas gra wznawiana 20 jest przez bramkarza, poprzez wprowadzenie futbolówki do gry ręką. Ma on na to 4 sekundy.
KARY
Blind football to gra kontaktowa, więc piłkarze zaopatrzeni są w ochraniacze, których zadaniem jest zminimalizowanie ryzyka doznania urazu. Te zdarzają się po przypadkowych lub celowych zagraniach rywali, które przez arbitra traktowane są jako faul. Sędzia ma prawo udzielenia reprymendy słownej, a także ukarania zawodnika żółtą lub czerwoną kartką. Następstwem faulu jest rzut wolny, jeśli ten popełniony został poza polem karnym. Jeśli w jego obrębie – arbiter zmuszony jest podyktować rzut karny, który egzekwowany jest z punktu oddalonego o 6 m od bramki. Jeśli drużyna w trakcie jednej połowy dopuści się pięciu fauli, mamy do czynienia z tzw. faulem akumulowanym, którego następstwem jest rzut karny z punktu oddalonego od bramki o 8 m (tzw. karny przedłużony). Oznacza to także, że po każdym z kolejnych fauli dyktowany jest rzut karny przedłużony. Faule akumulowane kasują się po upłynięciu danej połowy spotkania.