Przepisy i zasady
ZJAZD – DOWNHILL (DH)
Zjazd to najszybsza z konkurencji alpejskich. Zawodnicy często osiągają w niej prędkości przekraczające 100 km/h. Różnica poziomów między startem a metą powinna wynosić od 450 do 800 m. Szerokość trasy powinna wynosić co najmniej 30 m, poza wyjątkowymi, dobrze oznakowanymi i zabezpieczonymi zwężeniami (wynikającymi z naturalnych ograniczeń danej trasy). Trasa wyznaczana jest poprzez bramki, wszystkie jednego koloru (czerwone lub niebieskie).
Bramka składa się z czterech slalomowych tyczek i dwóch flag. Musi mieć szerokość co najmniej 8 m. W zjeździe nie są one zbyt blisko siebie, wyznaczają jedynie pewne punkty, stanowiąc tzw. bramki kierunkowe. Ominięcie bramki (zawodnik nie przejeżdża przez światło bramki) skutkuje dyskwalifikacją. Dodatkowo, boki trasy oznaczone są niebieską farbą ekologiczną, produkowaną na bazie borówek. Na początku trasy jest długi odcinek, pozwalający zawodnikom nabrać szybkości. Później zaczynają się utrudnienia…
Przed samymi zawodami konieczny jest minimum jeden trening, w którym udział jest obowiązkowy (zwykle odbywają się 2-3 treningi). Zawody to jeden przejazd. Wygrywa zawodnik z najlepszym czasem.
SUPERGIGANT – SUPER-G (SG)
Supergigant to druga konkurencja szybkościowa. Różnica poziomów między startem a metą wynosi od 400 do 600 m. Trasa powinna mieć co najmniej 30 m szerokości. Bramki w supergigancie (na przemian czerwone i niebieskie) składają się z dwóch par tyczek tego samego koloru i dwóch płacht. Szerokość bramek horyzontalnych to 6-8 m, a bramek wertykalnych – 8-12 m. Trasa jest oznaczona niebieską farbą.
Zasadnicza różnica pomiędzy super-G a zjazdem polega na tym, że w przypadku SG zawodnicy nie mają możliwości treningowego przejazdu. Mają jedynie godzinę na inspekcję trasy i jej zapamiętanie przed przejazdem, przez co – w opinii wielu ekspertów narciarstwa alpejskiego – SG uchodzi za najtrudniejszą konkurencję szybkościową. Zawody składają się z jednego przejazdu.
SLALOM GIGANT – GIANT SLALOM (GS)
Slalom gigant należy do konkurencji technicznych. Różnica poziomów między startem a metą wynosi od 250 do 400 m. Szerokość trasy nie powinna być mniejsza niż 40 m. Bramka w gigancie składa się z czterech tyczek i dwóch flag. Szerokość bramki to 4-8 m. Odległość między najbliższymi tyczkami kolejnych bramek nie powinna być mniejsza niż 20 m.
Rozgrywane są dwa przejazdy na tej samej trasie, każdy przy różnym ustawieniu tyczek. Przed każdym przejazdem zawodnicy mają około godzinę na inspekcję trasy i jej zapamiętanie. W trakcie inspekcji można zsuwać się bokiem, ale nie wolno przejeżdżać na wprost, między bramkami. Do klasyfikacji liczy się łączny czas z obu przejazdów. Po pierwszym przejeździe kolejność pierwszej trzydziestki zostaje odwrócona, tj. jako 30. jedzie zawodnik z najlepszym czasem uzyskanym w pierwszym przejeździe.
Slalom gigant uważany jest za konkurencję podstawową dla każdego zawodnika, na bazie której rozpoczynamy profilowanie narciarzy do innych konkurencji.
SLALOM (SL)
Slalom to konkurencja techniczna. Różnica poziomów między startem a metą wynosi od 140 do 220 m. Średnie nachylenie trasy slalomowej powinno wynosić od 33 do 45 proc., a jej szerokość powinna mieć 30 m. Nachylenie przekraczające 52 proc. dozwolone jest jedynie na krótkich odcinkach. Zawodnicy przemieszczają się między bramkami, na przemian czerwonymi i niebieskimi.
Bramka składa się z dwóch tyczek, rozstawionych na szerokość 4-6 m w odległości od 75 do 13 m. U mężczyzn na trasie rozstawionych jest zazwyczaj od 55 do 75 tyczek, u kobiet natomiast – od 45 do 65. Oprócz klasycznego ustawienia bramek – w trybie lewo-prawo – ustawiane są na trasie różne figury, tj. wertikale, łokcie i bramki przedłużające skręt.
Rozgrywane są dwa przejazdy. Każdy z nich jest inaczej ustawiony – przed przejazdem zawodnicy mają mniej więcej godzinę na inspekcję trasy i jej zapamiętanie. Do klasyfikacji liczy się łączny czas z obu przejazdów. W drugim – tak jak w GS – pierwsza trzydziestka startuje w odwróconej kolejności.
SUPERKOMBINACJA – ALPINE COMBINED (AC)
Obok wymienionych konkurencji, rozgrywana jest jeszcze w programie zimowych igrzysk paralimpijskich superkombinacja, składająca się z jednego przejazdu super-G i slalomu. Liczy się suma czasów (możliwe jest również zestawianie ze slalomem zjazdu – klasyczna kombinacja alpejska). Dla poszczególnych przejazdów konkurencji wchodzących w skład kombinacji alpejskiej stosowane są zasady jak wyżej.
SPRZĘT
Podstawowy sprzęt to narty, na których się jeździ i startuje w zawodach. Są dokładnie takie same, jak te stosowane przez pełnosprawnych alpejczyków. Żeby jednak móc jeździć, w przypadku wielu niepełnosprawności potrzebny jest dodatkowy sprzęt, który umożliwia jazdę. Chodzi o monoski – siedzisko umożliwiające jazdę na siedząco. Jest to połączenie siedziska oraz systemu amortyzującego i mocującego. Można je porównać do buta narciarskiego u pełnosprawnych narciarzy.
Kolejna różnica to kulonarty/stabilizatory, pełniące funkcję kijów narciarskich (specjalne kule łokciowe, do których zamocowane są krótkie nartki). Dzięki nim można odzyskać równowagę w czasie jazdy, a po złożeniu płoz pozwalają przemieszczać się. Protezy – specjalnie przeznaczone do jazdy na nartach – to kolejny rodzaj sprzętu, który nie pojawia się u pełnosprawnych narciarzy.
Z kolei dla osób niewidomych i słabowidzących, obok wsparcia ludzkiego w postaci przewodnika, używa się jaskrawych kamizelek odblaskowych (poprawiających widoczność przewodnika jadącego przed osobą z niepełnosprawnością wzroku), urządzeń umożliwiających komunikację głosową pomiędzy zawodnikiem i przewodnikiem (od interkomów do głośnika na plecach przewodnika, w przypadku zespołów, w których są całkowicie niewidomi zawodnicy).
Innym dodatkowym sprzętem okołonarciarskim są kaski, ochraniacze (czasami profilowane do niepełnosprawności), buty narciarskie, rękawiczki… ale te ostatnie nie odbiegają od sprzętu zawodników pełnosprawnych.
