Paranarciarstwo biegowe to dyscyplina sportowa dla osób z niepełnosprawnością fizyczną oraz dysfunkcją wzroku. Zadebiutowało na zawodach w 1976 roku w szwedzkim Örnsköldsvik. W 1988 roku do igrzysk paralimpijskich w Innsbrucku dołączyli zawodnicy z grupy siedzącej, a w 1992 roku w Albertville – osoby niewidome i słabowidzące.

Narciarstwo jako środek transportu na dwóch drewnianych płozach istnieje od tysięcy lat. Jego początki można odnaleźć na rycinach skalnych w Norwegii i Rosji. Fragmenty nart znalezione w Szwecji mają ponad 4000 lat. Jako sport, narciarstwo rozwinęło się w XVIII wieku w Skandynawii, a następnie w Alpach.

Paranarciarstwo biegowe zaczęło się rozwijać po II wojnie światowej, kiedy inwalidzi wojenni próbowali wrócić do aktywności fizycznej. W Polsce w latach 70. i 80. było popularne w jednostkach „Start”. Pierwsze międzynarodowe starty Polaków miały miejsce w 1976 roku. Na zimowych igrzyskach paralimpijskich Polacy zdobyli 37 medali: 11 złotych, 6 srebrnych i 20 brązowych. Do najbardziej utytułowanych zawodników należą Wiesław Fiedor (złoty medal w Salt Lake City 2002) oraz Katarzyna Rogowiec (dwukrotna mistrzyni paralimpijska z Turynu 2006).