A właściwie piłka siatkowa na siedząco (sitting volleyball/paravolley) to odmiana tradycyjnej piłki siatkowej, która została zmodyfikowana, aby umożliwić grę zarówno osobom z niepełnosprawnościami, jak i pełnosprawnym. Zasady gry są zbliżone do tradycyjnej siatkówki, z kilkoma istotnymi modyfikacjami dostosowującymi grę do wymagań osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

Piłka siatkowa na siedząco powstała w Holandii po II wojnie światowej jako sport dla weteranów wojennych. W 1956 roku Holenderska Federacja Sportu wprowadziła nowy sport, który początkowo zainteresował nie tylko osoby z niepełnosprawnościami, ale także sportowców z kontuzjami stawów kolanowych i skokowych. W 1978 roku Światowa Organizacja Sportu Niepełnosprawnych oficjalnie zaakceptowała ten sport, a w 1980 roku piłka siatkowa na siedząco została włączona do rodziny dyscyplin paralimpijskich. Od tego czasu organizowane są mistrzostwa świata, Europy oraz Puchary Interkontynentalne, w których biorą udział drużyny narodowe, zarówno męskie, jak i żeńskie.

W Polsce piłka siatkowa na siedząco rozwija się dynamicznie, z organizacją mistrzostw świata (2014), Europy (2009, 2013) i Klubowego Pucharu Europy (2005, 2011). Reprezentacja Polski występuje w międzynarodowych rozgrywkach od 1997 roku, a kobieca drużyna zadebiutowała na mistrzostwach Europy w 2009 roku. Najlepsze wyniki drużyn polskich osiągnięto w 2023 roku podczas mistrzostw Europy w Caorle, gdzie męska reprezentacja zajęła czwarte miejsce, a żeńska siódme.