„En gard, prêt, allez!” czyli „Gotowi, naprzód!” – ta komenda pada przed każdą walką, przed każdym natarciem w rywalizacji szermierzy pełnosprawnych i niepełnosprawnych. Szermierka jest jedną z pierwszych dyscyplin rozgrywanych w formule integracyjnej, gdzie w tym samym miejscu i czasie organizowano zawody dla sprawnych i osób z dysfunkcjami. Tak było na mistrzostwach świata w Turynie w 2006 roku.
Kategorie niepełnosprawności w szermierce na wózkach:
kat. A – osoby po amputacjach kończyn dolnych lub z ich częściowym niedowładem, posiadają swobodę ruchów tułowia i rąk;
kat. B – osoby po urazie rdzenia kręgowego, z porażonymi kończynami dolnymi lub z minimalnym niedowładem rąk; paraplegia.
kat. C – osoby z całkowitym porażeniem kończyn dolnych i niedowładem kończyn górnych, tetraplegia.
Zawody odbywają się w konkurencjach: szpadzie, florecie i szabli. W szpadzie i florecie trafienia dokonuje się przy pomocy pchnięcia -są to bronie kolne. Ważną powierzchnią trafień w przypadku floretu jest cały tułów, a w przypadku szpady całe ciało zawodnika, jego ubiór i poduszka. Szabla jest bronią sieczno-kolną, a ważną powierzchnią trafień jest całe ciało zawodnika od pasa w górę.
Na igrzyskach paraolimpijskich szermierka na wózkach obecna jest od 1960 roku. W Polsce jej prekursorem stał się Integracyjny Klub Sportowy AWF Warszawa, zrzeszony w PZSN „Start”. Corocznie, począwszy od 2001 roku, IKS organizuje „Szablę Kilińskiego”, niezwykle prestiżowe zawody Pucharu Świata. To właśnie one, wraz z mistrzostwami świata bądź Europy stanowią dopełnienie sezonu startowego.
Złotymi literami w historii polskiej szermierki na wózkach zapisali się: Marta Makowska, Jagoda Palasik, Agnieszka Rozkres, Arkadiusz Jabłoński, Dariusz Pender, Robert Wiśmierski, Tomasz Walisiewicz, Stefan Makowski, Grzegorz Pluta, Radosław Stańczuk, Adrian Castro, Jacek Gaworski, Michał Nalewajek i Kamil Rząsa.