17 lipca, ostatniego dnia Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata, Renata Śliwińska zdobyła złoty medal, wynikiem 9,21 m bijąc przy okazji rekord świata w pchnięciu kulą (F40). Polska w klasyfikacji medalowej zawodów zajęła wysokie, 10. miejsce z pięcioma złotymi, sześcioma srebrnymi i trzema brązowymi krążkami.

– Jak co roku, chciałoby się nie tylko zdobyć medal, ale też ustanowić rekord świata – mówiła tuż przed wylotem do Paryża Renata Śliwińska.

Ponownie okazało się, że chcieć to móc. Polka nie miała sobie równych w finale pchnięcia kulą (F40).

– W końcu złoto! – nie kryła szczęścia. – Raja Jebali w Dubaju mnie „przepchała” o jeden centymetr, tutaj już jej dużo do mnie brakowało. Jest złoty medal, okraszony rekordem świata. Tylko się cieszyć!

Faktycznie, na mistrzostwach świata w 2019 r. w Dubaju Tunezyjka Raja Jebali była lepsza dosłownie o centymetr. Renata Śliwińska miała więc rachunki do wyrównania. Kolejne lata pokazały, że rywalki nie będą miały z Polką lekko. Mistrzostwo paralimpijskie w Tokio nasza reprezentantka zdobyła z ogromną przewagą, a w czerwcu 2022 r. ustanowiła rekord świata wynikiem 9,20 m.

W Paryżu już w pierwszej próbie Renata pokazała, że jest w formie. 8,89 m dało jej prowadzenie w konkursie, natomiast rywalka z Tunezji spaliła swoją próbę. Rekordowe okazało się drugie pchnięcie w wykonaniu Polki. Odległość 9,21 m oznaczała nowy rekord świata, o centymetr lepszy od poprzedniego.

Na Renatę nie było mocnych już do końca konkursu. Tunezyjka w najlepszej, szóstej próbie osiągnęła rezultat 8,82 m. Zajęła jednak ostatecznie trzecie miejsce. Na drugie w przedostatniej próbie awansowała Lauritta Onye z Nigerii, która pchnęła 9,02 m.

To pierwszy tytuł mistrzyni świata w karierze Renaty. Wcześniej dwa razy była wicemistrzynią. Ma też złoty medal Igrzysk Paralimpijskich w Tokio. Spełnia dziecięce marzenia.

– Sport jest moją ogromną pasją od zawsze – podkreśla. – Zawsze byłam takim żywiołowym dzieckiem…

Jako mała dziewczynka grała z chłopakami na podwórku w Skwierzynie. Pasjami oglądała sport w telewizji. To jednak rehabilitant babci, sparaliżowanej po wylewie, którą opiekowała się w domu, opowiedział o niej trenerowi Zbigniewowi Lewkowiczowi. Obecny trener kadry paralekkoatletów znany jest z tego, że w okolicach Gorzowa Wielkopolskiego nie umknie mu żadna utalentowana osoba z niepełnosprawnością.

– Zrobiłem jej test rzutu piłką palantową – rzuciła prawie 50 m, więcej niż studenci AWF. Wiedziałem, że to czysty talent – opowiadał trener Lewkowicz po igrzyskach w Tokio.

Renata nie od razu polubiła kulę, podobnie jak dysk i oszczep. Jednak już po dwóch miesiącach treningów zdobyła dwa złote medale mistrzostw Europy, potem był wyjazd na igrzyska do Rio. Dalej już poszło.

– Po prostu to kocham – mówi dziś. – Nie robię tego dla popularności, sławy czy pieniędzy. Po prostu robię to dla siebie, bo kocham to, co robię, i robię to, co kocham. A jeżeli robisz to, co lubisz, to nie czujesz, jakbyś był w pracy i przy okazji jeszcze sprawia ci to ogromną radość.

Mimo sukcesów, Renata wciąż jest ich głodna.

– W przyszłym roku będą tutaj igrzyska paralimpijskie, więc trzeba będzie obronić tytuł mistrzowski i może, jak się uda, znów pobić rekord świata – zapowiada.

Niezwykłe doświadczenie

Ostatniego dnia mistrzostw piąte i szóste miejsce w finale biegu na 100 m (T35) zajęły Ingrid Renecka i Jagoda Kibil. Ingrid świetnie wystartowała i do końca walczyła o jak najlepszą pozycję. Wyrwała piąte miejsce, osiągając czas 15,77.

– To na pewno niezwykłe doświadczenie. To jest coś pięknego. Być tutaj to spełnienie moich marzeń. Jestem zadowolona – mówiła na mecie. – Może słychać w moim głosie chorobę, bo niedawno się przeziębiłam, ale dla chcącego nic trudnego, wszystko się da. Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni!

Także Jagoda, mimo słabszego startu, na metę wpadła ostatecznie na szóstej pozycji (z czasem 15,80), tuż za koleżanką z reprezentacji.

– Jestem z siebie zadowolona, bo jeśli ktoś by mi pół roku temu powiedział, że złamię 16 sekund na 100 metrów, to bym mu powiedziała, że… zgłupiał – stwierdziła. – Ja się naprawdę cieszę, że tu jestem i że udało mi się zaprezentować z dobrej strony. Jestem z siebie po prostu w stu procentach zadowolona.

Finałowy bieg wygrały dwie Chinki – Zhou Xia (13,64) przed Guo Qianqian (14,01), a trzecia była Brytyjka Maria Lyle (14,76).

Porażki są częścią sukcesu

Szóste miejsce w finale pchnięcia kulą (F33) zajął Michał Głąb. W swojej najlepszej próbie osiągnął wynik 9,65 m. Wygrał Marokańczyk Zakariae Derhem (11,91), drugi był Giuseppe Campoccio z Włoch (11,42), a trzeci Chorwat Deni Cerni (11,08).

Ze swojego startu w pchnięciu kulą (F34) nie był zadowolony Tomasz Paulinski. Finał zakończył na ósmym miejscu z wynikiem 10,22 m. Wygrał Ahmad Hindi z Jordanii (11,69), o centymetr przed Kolumbijczykiem Mauricio Valencią. Trzecie miejsce zajął Hadi Kaeidi z Iranu (11,35).

– Konkurs był mocny. Brakowało mi trochę – mówił zrezygnowany Tomasz Paulinski. – Powiem szczerze, że jestem strasznie rozczarowany. Mam nadzieję, że nie zawiodłem kibiców. Ale tak się czuję, że zawiodłem… Cóż, porażki też muszą być, bo są częścią sukcesu tak naprawdę. Teraz najważniejsze zdrowie i przygotowania do przyszłego sezonu.

Ból wygrał z chęcią walki

Po swoim finałowym biegu na 100 m (T47) nie był też zadowolony Michał Derus. Dwukrotnego wicemistrza paralimpijskiego na tym dystansie pokonał własny organizm.

– Niestety, po raz pierwszy ból wygrał z moją chęcią walki, ale po prostu musiałem odpuścić, nie było innej możliwości – mówił po biegu finałowym. – Ból uniemożliwiał mi zrobienie czegokolwiek. Tak naprawdę zastanawiałem się już przed eliminacjami, czy po prostu nie zrezygnować, jednak zdecydowałem się wyjść na start, pobiec jak najmniejszym kosztem, tak żeby się dostać do finału. Troszkę tam „przyszarżowałem”, ale udało się dostać, natomiast teraz, przed rozgrzewką, czułem, że nie jestem w stanie biec na swoim poziomie.

W finale Michał Derus szybko odpuścił rywalizację i bardziej starał się po prostu ukończyć bieg, niż walczyć o dobre miejsce. Wygrał Brazylijczyk Petrucio Ferreira (10,37) przed swoim rodakiem Jose Martinsem (10,73) i Brytyjczykiem Kevinem Santosem (10,85). W swojej normalnej dyspozycji nasz reprezentant mógł więc z powodzeniem walczyć o podium, nie ma również kwalifikacji na przyszłoroczne igrzyska w Paryżu.

– Myślałem, że przyszłoroczne mistrzostwa świata w maju, które odbędą się w Kobe, będą jedynie opcją, a niestety wychodzi na to, że ten start będzie wymagany, by powalczyć o tę kwalifikację – mówił Michał Derus. – Cóż, teraz przede wszystkim trzeba pomyśleć o zdrowiu. Wyleczyć kontuzję i doprowadzić się do stanu, który umożliwi normalne trenowanie.

Teraz tylko trenować

Do finału 200 m (T47) nie udało się awansować Agacie Krzywdzińskiej i Agacie Gałan. Bliżej była druga z zawodniczek, która w swoim biegu eliminacyjnym zajęła czwarte miejsce (wynik: 27,61) i zabrakło jej 0,6 sek., by awansować z czasem.

– Zaczynałam mistrzostwa od mojego głównego startu na 400 metrów – mówiła po biegu Agata Gałan, podsumowując swój udział w paryskich zawodach. – Wydaje mi się, że dobrze sobie poradziłam ze stresem i pobiegłam bardzo blisko rekordu życiowego, więc na pewno jestem zadowolona. Teraz poszło trochę gorzej, ale i tak myślę, że jak na pierwszy raz było okej.

Agata Krzywdzińska w swoim biegu eliminacyjnym zajęła ostatnie miejsce, z wynikiem 28,27. Wcześniej startowała też na dystansach 100 i 400 metrów. Choć ani razu nie udało się jej awansować do finału, swojego występu na mistrzostwach nie ocenia negatywnie.

– Uważam, że jak na debiut, mój występ był jak najbardziej udany – stwierdziła. – Pierwsze mistrzostwa świata za mną, teraz tylko dalej trenować.

Byliśmy dobrze przygotowani

Ostatecznie Polska zajęła 10. miejsce w klasyfikacji medalowej Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata w Paryżu, przywożąc do kraju pięć złotych medali, sześć srebrnych i trzy brązowe.

Klasyfikację wygrały Chiny, zdobywając po 16 złotych i srebrnych medali oraz 13 brązowych. Na drugim miejscu uplasowała się Brazylia (14 złotych medali, 13 srebrnych i 20 brązowych), a trzecie miejsce należało do USA (10 złotych medali, 14 srebrnych i 15 brązowych).

– Zajęcie 10. miejsca w klasyfikacji medalowej świadczy o tym, że byliśmy dobrze przygotowani – podsumował Zbigniew Lewkowicz, trener główny kadry lekkoatletów. – Wyniki też są na bardzo dobrym poziomie. Wiadomo, że zawsze by się chciało lepiej. Jeśli miałbym obiektywnie oceniać, to trochę mało mamy miejsc kwalifikacyjnych do igrzysk w Paryżu. Cztery lata temu, przed Tokio, mieliśmy ich 20, teraz mamy 17, więc o trzy mniej, a na każdym kolejnym etapie coraz ciężej będzie te kwalifikacje zdobyć.

Na mistrzostwach świata w Paryżu kwalifikacja dla kraju na przyszłoroczne igrzyska przysługiwała za zdobycie medalu lub zajęcie czwartego miejsca. Co jednak istotne, czołowi zawodnicy nie zawiedli, pokazało się kilkoro młodych.

– Musimy wyróżnić Renię Śliwińską, która ostatniego dnia pokazała jakość. Rekord świata, złoty medal… Myślę, że to najjaśniejszy punkt naszej reprezentacji – podkreślił Marcel Jarosławski, kierownik reprezentacji na mistrzostwa świata. – Dobrze pokazała się Faustyna Kotłowska, zawsze możemy liczyć na Lucynę Kornobys, która też medal zdobyła. Myślę, że z dobrej strony pokazali się też młodzi zawodnicy. Bardzo dobry występ Kuby Mirosława, Ingrid Reneckiej. Myślę, że to są nazwiska, które w perspektywie kilkunastu najbliższych lat jeszcze często będziemy słyszeć.

Polscy medaliści

Medale dla Polski podczas Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata w Paryżu zdobyli:

Złote

• Barbara Bieganowska-Zając (1500 m, klasa T20)
• Róża Kozakowska (rzut maczugą, F32)
• Karolina Kucharczyk (skok w dal, T20)
• Renata Śliwińska (pchnięcie kulą, F40)
• Maciej Lepiato (skok wzwyż, T64)

Srebrne

• Magdalena Andruszkiewicz (100 m, T72)
• Lucyna Kornobys (pchnięcie kulą, F34)
• Faustyna Kotłowska (rzut dyskiem, F64)
• Piotr Kosewicz (rzut dyskiem, F52)
• Michał Kotkowski (400 m, T37)
• Lech Stoltman (pchnięcie kulą, F55)

Brązowe

• Joanna Oleksiuk (pchnięcie kulą, F33)
• Aleksander Kossakowski z przewodnikiem Krzysztofem Wasilewskim (1500 m, T11)
• Łukasz Mamczarz (skok wzwyż, T63)

**

Wyjazd na Mistrzostwa Świata w Paralekkoatletyce został dofinansowany ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki.

Karolina Kucharczyk wciąż jest najlepsza na świecie! W niedzielę, 16 lipca, podczas odbywających się w Paryżu Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata, zdobyła kolejne w swojej karierze złoto w skoku w dal.

Karolina Kucharczyk to obecna: mistrzyni paraolimpijska, a także mistrzyni i rekordzistka świata (6,21 m). Do finału skoku w dal (klasa T20) przystąpiła więc jako faworytka. Jednak w tym roku Zileide Cassiano da Silva z Brazylii skoczyła 5,97 m, zapowiadała się więc fascynująca rywalizacja o złoto.

Kucharczyk zaczęła mocno i z wynikiem 5,86 m objęła prowadzenie po pierwszej kolejce. Brazylijka z wynikiem 5,72 m była druga. Jednak w drugiej i trzeciej próbie Cassiano da Silva uzyskała 5,90 i 5,97 m, natomiast Polka spaliła oba skoki. Trzecia próba, choć niezaliczona, była jednak daleka, co najmniej w okolice 6 metrów, co dawało nadzieję.

I faktycznie, w czwartym skoku Kucharczyk pokonała o centymetr barierę 6 metrów i objęła prowadzenie! Brazylijka spaliła zaś swoją czwartą próbę. Mało tego, w piątej próbie nasza reprezentantka trafiła w belkę idealnie, co zaowocowało wynikiem 6,08 m. To było za dużo dla Brazylijki, która odpowiedziała odległością 5,95 m.

Została ostatnia kolejka, jednak po skoku Brazylijki na odległość 5,69 Polka nie musiała się już mocno koncentrować. Ostatni skok był formalnością i nasza reprezentantka mogła cieszyć się z kolejnego mistrzostwa świata.

– Przekroczyłam 6 metrów, w drugim i trzecim skoku poleciałam na sześć dwadzieścia parę, ale niestety spaliłam, choć niewiele – relacjonowała Karolina Kucharczyk tuż po konkursie. – Potem zaczęły się schody, bo Zileide z Brazylii mnie trochę wyprzedziła, ale się nie poddałam, tanio skóry nie sprzedałam i walczyłam do samego końca.

Walczyła nie tylko dla siebie. Jest ktoś, kto sprawia, że wciąż chce się jej przesuwać własne granice i walczyć o najwyższe cele.

– Mam dla kogo żyć, dla mojego synka – tłumaczyła. – On jest takim moim bodźcem, który mnie napędza do działania. Mam dla kogo się starać, walczyć.

Kacper przyszedł na świat w 2017 r. Konieczne było cesarskie cięcie, a to z kolei wpłynęło na nieco dłuższą przerwę w treningach. Jak wkrótce się okazało, macierzyństwo i przerwa od startów miały niezwykły – pozytywny – wpływ na dalszą karierę. W 2018 r. na mistrzostwach Europy w Berlinie Kucharczyk wynikiem 6,14 m ustanowiła nowy rekord świata, a rok później, na mistrzostwach świata w Dubaju, dołożyła do rekordu kolejnych 7 cm. Łączenie macierzyństwa ze sportem nie należało jednak do najłatwiejszych. Tęsknota dawała w kość. Pomagał, jak umiał, trener Bogusław Jusiak, który podczas treningów zajmował się małym Kacperkiem.

– Mówił mu wtedy: „Chodź, pójdziemy sobie, a mama zrobi swój trening” – opowiadała przed dwoma laty zawodniczka. – Kacperek jest bardzo żywy. Dwie godziny ze mną biega czy skacze. W niczym nie przeszkadza. Biorę mu rowerek biegowy i on sobie jeździ po stadionie. Może kiedyś też pójdzie w karierę sportową? Ale nic na siłę.

Karolina Kucharczyk sama wie to doskonale. Trenuje już 18 lat.

– Cierpliwość, cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość, a sukces sam przychodzi – podkreśliła zapytana, czego sport ją nauczył.

Cieszy ją zwycięstwo w Paryżu, choć poczuła oddech konkurencji.

– Ja dzisiaj byłam pewna medalu – mówiła po konkursie. – Pierwszego, drugiego albo trzeciego miejsca, bo dziewczyna z Brazylii mi się pojawiła, ta Zileide, ona dzisiaj skoczyła 5,97, a jest jeszcze młodziutka. Będzie walczyć za rok w Paryżu na igrzyskach paraolimpijskich, ale ja na pewno się nie poddam i też będę próbować ze wszystkich sił poprawiać swoje „życiówki”.

Trzeba trenować dalej

W niedzielę przed południem dziewiąte miejsce zajął Łukasz Czarnecki, a dziesiąte Jakub Mirosław konkursie rzutu dyskiem (F37).

– Poziom był bardzo wysoki, niestety nie dostałem się do finału, ale w miarę dobrze wyszedł start – komentował drugi z zawodników, który uzyskał odległość 36,99 m.

– U mnie było dosyć słabo, niestety nie udało się dojść do ósemki – dodał Łukasz Czarnecki, który w najlepszej próbie posłał dysk na odległość 40,74 m. – Gdybym rzucił to, co na rozgrzewce, czyli ponad 42 metry, byłoby ósme miejsce, ale jest jak jest, trzeba trenować dalej i zobaczymy w przyszłym roku.

Wygrał Mykoła Żabniak z Ukrainy z wynikiem 53,97 m, drugi był Australijczyk Guy Henly (52,45), a trzeci Brazylijczyk Joao Teixeira (52,33).

Terminarz na poniedziałek

Ostatniego dnia mistrzostw o medale w pchnięciu kulą powalczą:

• od godz. 9:04 Tomasz Paulinski (F34),
• od godz. 9:35 Renata Śliwińska (F40),
• od godz. 17:30 Michał Głąb (F33).

Szanse na medale mają też biegacze, którzy wystąpią w porannych eliminacjach:

• o godz. 10:20 Agata Krzywdzińska, a 20 minut później Agata Gałan w biegu na 200 m (T47) – ew. finał o godz. 18:09,
• o godz. 10:50 Michał Derus w biegu na 100 m (T47) – ew. finał o godz. 20:22,
• o godz. 11:20 Ingrid Renecka, a 10 minut później Jagoda Kibil w biegu na 100 m (T35) – ew. finał o godz. 20:41.

Po niedzielnych konkurencjach Polska utrzymuje 11. miejsce w klasyfikacji medalowej mistrzostw świata z czterema złotymi medalami, sześcioma srebrnymi i trzema brązowymi. Zawody potrwają do 17 lipca.

**

Wyjazd na Mistrzostwa Świata w Paralekkoatletyce został dofinansowany ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki.

Złoto i srebro – to efekt startu polskich biegaczy w piątek na Paralekkoatletycznych Mistrzostwach Świata w Paryżu! Na 1500 m (T20) najlepsza była Barbara Bieganowska-Zając, a na 400 m (T37) drugie miejsce wywalczył Michał Kotkowski.

– Nie wyobrażam sobie siedzieć w domu i odpoczywać. Póki zdrowie pozwoli, będę cały czas aktywna! – mówiła parę lat temu Barbara.

Nie jest to dobra informacja dla rywalek, które od niepamiętnych czasów na finiszu biegu zazwyczaj oglądają jej plecy. Tak było też w piątek, 14 lipca, w Paryżu.

Od początku bieg na 1500 m (T20) prowadziły: Barbara Bieganowska-Zając, Brazylijka Antonia Keyla da Silva, Ukrainka Liudmyła Danylina i Brytyjka Hannah Taunton. Inne zawodniczki próbowały doszlusować, ale ich wysiłki spełzły na niczym. Groźna wydawała się zwłaszcza da Silva, z którą Barbara przez większość dystansu biegła bark w bark – nasza zawodniczka po wewnętrznej stronie bieżni, Brazylijka bardziej na zewnątrz.

Do mety zostało ok. 200 metrów, gdy Polka włączyła wyższy bieg i odsadziła rywalki. Także da Silva nie wytrzymała tempa, zwłaszcza że na ostatnich kilkudziesięciu metrach Barbara jakby jeszcze przyspieszyła. Wygrała z ogromną przewagą i ze swoim najlepszym w tym sezonie czasem 4.28,66, jedynie o 0,08 sek. gorszym od jej własnego rekordu mistrzostw świata. Da Silva zajęła drugie miejsce, a trzecia była Ukrainka, która po pięknej walce na finiszu minimalnie wyprzedziła Brytyjkę.

– Wiedziałam, że jestem mocno przygotowana – mówiła polska mistrzyni tuż po biegu. – Ostatnio na obozie w Szklarskiej Porębie mój trener, Mariusz Żabiński, mówił, że mam się nie bać, pobiec odważnie, ale kontrolować bieg. Tak właśnie zrobiłam, kontrolowałam bieg od początku do samego końca i taktycznie też go dobrze rozpracowałam. Dokładnie tak, jak chciałam.

Barbara przyznaje, że przestała liczyć, ile do tej pory zdobyła medali najważniejszych międzynarodowych imprez. Pierwszy złoty to ten na 800 m z mistrzostw świata w 1998 roku, a więc 25 lat temu! Bywało, że w zasadzie nie schodziła z najwyższego stopnia podium, jak na mistrzostwach świata w 2015, gdy wygrała biegi na 400, 800 i 1500 m.

Zawsze miała talent do biegania, a także świetną kondycję. Odkrył to Janusz Korcela, nauczyciel WF-u w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Grodkowie, do którego trafiła, gdy miała 9 lat. Dwa lata wcześniej w kopalni zginął jej tata. Mama została sama z sześciorgiem dzieci. Rodzinna tragedia nie pozostała bez wpływu na małą Basię, która już wcześniej miała problemy ze skupieniem się i z nauką. Zrobiono jej badania, orzeczono lekki stopień niepełnosprawności intelektualnej. Ośrodek z internatem w Grodkowie wydawał się wówczas najlepszym rozwiązaniem.

Być może to po ojcu odziedziczyła „gen aktywności”. Od zawsze wszędzie było jej pełno. Nauczyciel WF-u zabrał ją więc w 1994 roku na bieg uliczny. Wygrała kategorię dzieci. Niedługo później były mistrzostwa województwa. Przez pomyłkę wystartowała w kategorii starszych od siebie biegaczek i nie dała im szans. Taki występ był niezgodny z regulaminem, więc ją zdyskwalifikowano. Dziesięć minut później pobiegła raz jeszcze, już w swojej kategorii wiekowej, i… znów wygrała.

Taki talent nie zdarza się często. Zaczęły się obozy sportowe, mistrzostwa Polski w kolejnych kategoriach wiekowych. Barbara zaczęła też startować z osobami z niepełnosprawnościami, a ze Związkiem „Sprawni-Razem” wyjeżdżać na zawody za granicę. Szybko przyszły międzynarodowe sukcesy, które trwają do dziś.

I najpewniej jeszcze potrwają.

– Za rok są igrzyska paralimpijskie, właśnie tu, w Paryżu, i na pewno przygotuję się do nich jeszcze lepiej, bo moje rywalki nie śpią – zapowiedziała Barbara po finałowym biegu. – Nie ukrywam, mam swoje lata, dziewczyny są ode mnie trochę młodsze, ale się nie poddaję, jestem waleczna i taka będę.

Z dedykacją dla bliskich

Michał Kotkowski nie był zadowolony po środowym finałowym biegu na 200 m. Zajął szóste miejsce, z czasem dalekim od ideału. Wiadomo było, że jakiś czas temu nabawił się kontuzji, która zaburzyła cykl przygotowań.

– To nie była jakaś superpoważna kontuzja, natomiast trzeba było „spowolnić” trening – tłumaczył. – Trenowałem, ale na trochę mniejszych obciążeniach.

Nie szukał jednak wymówek. Po nieudanym finale na 200 m obiecał lepszy występ na dystansie dwukrotnie dłuższym. Słowa dotrzymał.

Do finału 400 m (T37) awansował z trzecim czasem eliminacji. W finale wystartował mocno, lecz rywale też nie próżnowali. W połowie biegu Polakowi zaczął trochę „odjeżdżać” Jarosław Okapinski z Ukrainy, lecz na wirażu nasz zawodnik zredukował przewagę. Mocno trzymał się też Brazylijczyk Bartolomeu da Silva.

Na ostatnią prostą trzej najlepsi zawodnicy wbiegli niemal w linii: na trzecim torze da Silva, na czwartym Kotkowski i na piątym Okapinski, przy czym to Brazylijczyk był na niewielkim prowadzeniu. Polak z Ukraińcem szybko go dogonili i to między nimi rozegrała się walka o złoto. Wygrał ją Okapinski, Kotkowski musiał się zadowolić srebrem, a da Silva skończył na trzecim miejscu. Zawodnik z Ukrainy pobił przy tym swoją „życiówkę” (52,23), a Polak i Brazylijczyk uzyskali najlepsze wyniki w tym sezonie (odpowiednio: 52,62 i 53,04).

– 400 to jest mój dystans, w tym się specjalizuję i wyniki mówią same za siebie – mówił Michał Kotkowski po biegu. – Jestem zadowolony.

Zdobyty medal zadedykował swoim bliskim – narzeczonej i rodzicom. To rodzice wysłali go kiedyś na pływalnię, co zaowocowało decyzją o uczęszczaniu do gimnazjum sportowego. Tam do pływania doszło bieganie. W jednym z biegów ulicznych wypatrzył Michała trener Andrzej Wróbel i dalej już poszło…

Podczas paryskich mistrzostw narzeczona i rodzice pomogli mu poradzić sobie ze stresem.

– O dziwo, podczas eliminacji jakoś bardzo się stresowałem, chyba jeszcze ten lekki „dołek” po 200 metrach mnie trzymał, natomiast już w finale starałem się myśleć pozytywnie – podkreślił Michał. – To jest zasługa moich najbliższych, którzy starali się wbić mi do łba pozytywne nastawienie – i za to im bardzo dziękuję. Każdy z nich dołożył cegiełkę do tego medalu, więc każdy jest tym medalistą razem ze mną.

Przetarcie przed kulą

W piątek odbył się też finał rzutu dyskiem w klasie F41, łączonej z klasą F40. Wzięła w nim udział Renata Śliwińska, która była zdecydowanie najlepsza spośród zawodniczek z klasy F40. W piątej próbie uzyskała odległość 24,73 m, ustanawiając rekord mistrzostw świata w swojej klasie. Starczyło do zajęcia siódmego miejsca. Wygrała Tunezyjka Raoua Tlili, rzucając równo 37 metrów.

– Było dobrze technicznie, drobne błędy zostały wyeliminowane – mówiła po konkursie. – Jest mały niedosyt, do rekordu świata brakowało 4 cm…

Nie ukrywała, że nie był to jej najważniejszy start w Paryżu.

– To było takie lekkie przetarcie przed kulą, którą mam w poniedziałek – tłumaczyła. – Zobaczymy, jak będzie.

Poniedziałkowe pchnięcie kulą będzie już rozgrywane w jej klasie F40, a w niej Śliwińska jest rekordzistką świata (9,20 m uzyskane rok temu) i tegoroczną liderką światowych list (8,75 m uzyskane pod koniec maja).

Terminarz na czwartek

W sobotę, 15 lipca, o medale powalczą:

• od godz. 9:04 Faustyna Kotłowska w pchnięciu kulą (F64),
• od godz. 9:08 Mirosław Madzia w rzucie dyskiem (F11),
• od godz. 10:04 Mateusz Owczarek w skoku w dal (T37),
• od godz. 11:02 Klaudia Maliszewska w pchnięciu kulą (F35),
• od godz. 18:30 Joanna Oleksiuk w pchnięciu kulą (F33),
• od godz. 18:48 Marek Wietecki w rzucie oszczepem (F13).

Po piątkowych konkurencjach Polska wciąż zajmuje 11. miejsce w klasyfikacji medalowej mistrzostw świata z trzema złotymi medalami, sześcioma srebrnymi i dwoma brązowymi. Zawody potrwają do 17 lipca.

**

Wyjazd na Mistrzostwa Świata w Paralekkoatletyce został dofinansowany ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki.

Aleksander Kossakowski z przewodnikiem Krzysztofem Wasilewskim oraz Łukasz Mamczarz zdobyli brązowe medale podczas Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata, które do 17 lipca odbywają się w Paryżu.

– Dokładnie 14 lat temu o tej godzinie leżałem w szpitalu, gdzie lekarze odcinali mi nogę po wypadku, a dzisiaj zdobywam brązowy medal mistrzostw świata… 13 lipca 2009 i 13 lipca 2023 na pewno zostaną w mojej pamięci do końca życia – mówił Łukasz Mamczarz po wieczornym konkursie skoku wzwyż (w klasie T63) podczas Paralekkoatletycznych Mistrzostw Świata w Paryżu.

Konkurs zaczął od wysokości 1,69 m, zaliczonej w pierwszej próbie. Przy drugim skoku, na 1,73 m, poprzeczka drgnęła, ale nie spadła. Spadała jednak przeciwnikom i tylko Mamczarz zaliczył tę wysokość za pierwszym razem. Niestety, pierwsze podejście do wysokości 1,77 m było nieudane, tymczasem za pierwszym razem uporało się z nią dwóch reprezentantów Indii: Shailesh Kumar i Mariyappan Thangavelu. Polakowi udało się to za drugim razem, a trzeciemu z reprezentantów Indii, Sharadowi Kumarowi, za trzecim.

Na wysokości 1,80 m do rywalizacji udanie dołączył Amerykanin Ezra Frech. Poprzeczkę na tej wysokości pokonał też Shailesh Kumar, a także Łukasz Mamczarz! To jego najlepszy rezultat w tym sezonie. Było to już za wysoko dla Sharada Kumara, dał radę jeszcze Thangavelu i w konkursie zostało czterech zawodników, przy czym Mamczarz zajmował drugie miejsce.

Kolejna wysokość to 1,83 – dla Polaka byłby to nowy rekord życiowy. W pierwszym podejściu tak zawieszoną poprzeczkę pokonał Amerykanin, w drugim – Shailesh Kumar. Dla Mamczarza i Thangavelu to było tym razem za wysoko, jednak Polak zaliczył pierwszą poprzednią wysokość w pierwszej próbie, dzięki czemu zajął ostatecznie trzecie miejsce! Rywalizację wygrał rewelacyjny 18-letni Amerykanin Frech, który zakończył z rekordem świata (1,95).

– Wszystko mnie boli – mówił po konkursie Łukasz Mamczarz. – Trzy tygodnie temu uległem kontuzji, miałem zapalenie ścięgna Achillesa. Przez trzy tygodnie nic nie robiłem, tylko ćwiczenia z fizjoterapeutą. To moje pierwsze skakanie od trzech tygodni. Nie wiedziałem, co to będzie. Nie wiedziałem, czy w ogóle oddam jakikolwiek skok, a kończę konkurs z brązowym medalem mistrzostw świata. Widzicie, co tutaj faceci wyprawiają? Prawie dwa metry skaczą o protezach, o dwóch nogach. Dla mnie to jest coś niesamowitego.

Łukasz Mamczarz ma w kolekcji brązowe medale igrzysk paralimpijskich w Londynie w 2012 oraz mistrzostw świata w latach 2013 i 2015. Na kolejny medal na imprezie rangi światowej musiał więc czekać długo, bo aż 8 lat, w tym czasie czterokrotnie zajmując czwarte miejsce. W Paryżu przerwał tę passę, ale by tego dokonać, musiał pokonać m.in. Thangavelu – mistrza z Rio i wicemistrza z Tokio.

– To było 8 lat ciężkiej, żmudnej pracy – mówił polski skoczek. – Mam 35 lat, z tego 14 lat na jednej nodze. Uwierzcie mi, to jest niby brązowy medal, ale dla mnie to jest spełnienie wszystkich marzeń…

Niecały metr…

W porannej sesji także po raz trzeci w karierze brązowy medal mistrzostw świata zdobył Aleksander Kossakowski w biegu na dystansie 1500 m (T11).

Paryski finał razem z przewodnikiem Krzysztofem Wasilewskim rozpoczęli spokojnie. Trzymali się w grupie zawodników, od której już na początku oderwali się Brazylijczyk Yeltsin Jacques z przewodnikiem Edelsonem de Avilą. Na pierwszych metrach z bieżni zszedł drugi z Brazylijczyków, obrońca tytułu Julio Cesar Agripino (przewodnik: Micael Batista dos Santos).

Po jednym okrążeniu grupie zaczął także uciekać Japończyk Kenya Karasawa z przewodnikiem Kojim Kobayashim i przez dłuższy czas ich przewaga nad Polakami to było dobre kilkadziesiąt metrów. Na ok. 500 m przed metą Kossakowski z Wasilewskim zdecydowali się gonić Japończyków, odrywając się od reszty stawki.

Pościg udał się na tyle, że przed ostatnim wirażem Polacy „usiedli na plecach” Karasawy i Kobayashiego. Prowadzący z dużą przewagą Brazylijczycy byli poza zasięgiem i jasne było, że kwestia srebrnego medalu rozstrzygnie się między Polakami i Japończykami.

Na ostatniej prostej nasi reprezentanci dali z siebie wszystko, jednak Japończycy odparli atak i na metę wpadli mając niecały metr przewagi.

– Chcieliśmy w finale po prostu dobrze się bawić, rywalizować, powalczyć – mówił na mecie Aleksander Kossakowski. – Udało się, choć z kolei na ostatniej setce nie udało się wyprzedzić Japończyka. Ale i tak jest brązowy medal, jesteśmy zadowoleni.

Do wyprzedzenia Japończyka mocno mobilizował przewodnik.

– Krzyczałem jak zwykle, poniosły mnie emocje – śmiał się Krzysztof Wasilewski. – Olek mówi, że to nie pomaga, jak drę się do niego: „Dawaj! Dawaj!”, ale ja po prostu potrzebuję tego, bardzo chcę wygrać z przeciwnikiem, który jest w zasięgu.

Brązowy medal pokazuje, że w zasięgu jest także medal za rok, na igrzyskach paralimpijskich. Jednak Aleksander Kossakowski tonuje entuzjazm:

– Cieszymy się, że wywalczyliśmy miejsce dla Polski na igrzyska paralimpijskie w Paryżu, natomiast należy się bardziej skupiać na tym, co jest tu i teraz. Warto myśleć o przyszłości, ale nie kosztem chwili bieżącej. Na razie trzeba odpocząć, potem spokojnie wejść w sezon, unikać kontuzji, wystartować w przyszłym roku na mistrzostwach świata w Japonii i zobaczymy po kolei, co się będzie działo.

Nie ten dzień

Szóste miejsce w skoku w dal (T38) zajęła Anna Trener-Wierciak. W swojej najlepszej próbie uzyskała odległość 4,23 m – najlepszą w tym sezonie. Przez większość konkursu dawało jej to piąte miejsce, jednak w ostatniej kolejce o 17 cm dalej skoczyła Finka Vilma Berg. Rywalizację wygrała Luca Ekler z Węgier (5,77 – rekord mistrzostw świata), przed Olivią Breen z Wielkiej Brytanii (5,04) i Niemką Nele Moos (4,65).

W finale pchnięcia kulą (F32) wystartował Maciej Sochal. W drugiej próbie uzyskał odległość 8,51 m, jednak wystarczyło to do ósmego miejsca. Wygrał Chińczyk Liu Li, odległością 13,01 m bijąc rekord świata, przed swoim rodakiem, Bo Qingiem (12,17). Brązowy medal zdobył Grek Athanasios Konstantinidis (10,26). To drugie na tych mistrzostwach świata miejsce Sochala w pierwszej ósemce.

– W maczudze zająłem niestety ósme miejsce, ale ja się cieszę, że uzyskałem najlepszy wynik w sezonie, bo wiem, że mój trening nie poszedł na marne – podsumowywał zawodnik swój start w Paryżu. – Dzisiaj też zająłem ósme miejsce, ale wynik zrobiłem taki, jak na treningu. Myślałem, że będzie trochę lepiej, ale już od samego rana wiedziałem, że ten dzień nie będzie należał do mnie, że nie będzie najlepszy.

Coś do udowodnienia

Michał Kotkowski z trzecim czasem eliminacji wszedł do piątkowego finału 400 m (T37). Miał coś do udowodnienia. Dzień wcześniej nie był zadowolony z szóstego miejsca w finale 200 metrów.

– Mam nadzieję, że wszyscy, którzy liczyli na pokaz formy na 200 m, zobaczą tę formę na 400 – mówił.

Forma była widoczna. Kotkowski swój bieg eliminacyjny zaczął mocno, długo był trzeci. Na ostatniej prostej nie stracił tempa i wyszedł na drugie miejsce. Jeszcze obejrzał się na rywali i na 50 metrów przed metą przyspieszył, ponieważ zbliżał się do niego Ukrainiec Mykoła Rajski. Ostatecznie Polak obronił drugie miejsce. Poza zasięgiem był jedynie Brazylijczyk Bartolomeu da Silva.

Awansu do finału na tym samym dystansie (choć w klasie T47) nie udało się natomiast zdobyć Agacie Krzywdzińskiej i Agacie Gałan. Druga z zawodniczek od początku do końca biegła na czwartym miejscu w sześcioosobowym biegu eliminacyjnym. Z tej pozycji można było awansować jedynie z czasem, a ten osiągnięty przez Polkę (1.03,39) na to nie pozwolił. Z kolei Krzywdzińska niestety nie ukończyła biegu. Zeszła z bieżni po ok. 100 metrach, lekko utykając i dotykając kontrolnie uda.

Terminarz na piątek

W piątek, 14 lipca, o medale powalczą:

• od godz. 9:04 Renata Śliwińska w rzucie dyskiem (F41),
• o godz. 11:03 Michał Kotkowski w biegu na 400 m (T37),
• o godz. 19:39 Barbara Bieganowska-Zając w biegu na 1500 m (T20).

Po czwartkowych konkurencjach Polska zajmuje 11. miejsce w klasyfikacji medalowej mistrzostw świata z dwoma złotymi medalami, pięcioma srebrnymi i dwoma brązowymi. Zawody potrwają do 17 lipca.

**

Wyjazd na Mistrzostwa Świata w Paralekkoatletyce został dofinansowany ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki.